De levenswijsheden van Kahlil Gibran: Over kinderen
Kahlil Gibran was een Libanese dichter en schilder die leefde tussen 1883 en 1931. Zijn meest bekende werk is het boekje ‘De profeet’ (uit 1923) waarin hij tal van levenswijsheden heeft opgetekend. De levenswijsheden in dit boekje hebben al jaren miljoenen mensen geraakt en geïnspireerd in hun spirituele zoektocht. In een reeks artikelen wil ik een aantal wijsheden van Kahlil Gibran in eigen woorden weergeven. Ik hoop dat op deze manier een nieuwe groep lezers de weg naar zijn geschriften vindt. In dit artikel gaat het over kinderen, enkele citaten uit de tekst van kahlil Gibran hierover worden door mij toegelicht.
‘Je kinderen zijn je kinderen niet.’[1]
Deze tekst kom ik een enkele keer weleens tegen op geboortekaartjes. Ik vind het een van de meest diepzinnige uitspraken van Kahlil Gibran.
Hij zegt hiermee dat de kinderen die je krijgt niet jouw eigendom en je bezit zijn, maar dat de kinderen die door jou heen geboren worden autonome mensen zijn. Het zijn mensenkinderen, de vruchten van een mens. Kinderen kun je dus zien als vruchten van jouw boom die weliswaar allerlei genetische informatie van jou en al je voorouders in zich dragen maar die evengoed toch ook alleen van zichzelf zijn.
‘Zij zijn de zonen en dochteren van ’s levens hunkering naar zichzelf.’
In deze zin ligt een diepe betekenis. Wat is ‘s levens hunkering naar zichzelf? Wat is leven?
Al sinds de oudheid en van alle culturen is de aanname dat vitale levensenergie (of prana of chi) overal om ons heen is. Het hele universum vibreert van leven. Alles wat vorm heeft (mineralen, planten, dieren, mensen enzovoorts) vibreert en straalt deze levensenergie of dit levenslicht uit. Zo bezien stroomt het leven dus door ons heen. Alleen omdat we vorm hebben en omdat we materie zijn kan deze levensenergie zich manifesteren.
De mens is een levens-vorm die zich bewust kan zijn van deze levensenergie, van deze vibratie. Een mens is leven dat zich dus bewust kan zijn van zichzelf. De mens als levend bewustzijn dat zich bewust wordt van levend bewustzijn.
Door ons menselijke ego is het erg moeilijk voor ons om boven het persoonlijke fysieke (of stoffelijke) uit te stijgen en ons alleen als puur bewustzijn te voelen, maar we zijn in wezen terug te voeren tot puur Licht en Bewustzijn in een menselijke vorm. Verlichte mensen kunnen dit wel.
Het leven (of bewustzijn) snakt naar zichzelf, wil zich manifesteren, wil zich steeds bewust worden van zichzelf. Onze kinderen zijn dan de manifestatie van dat verlangen van een levend bewustzijn dat zichzelf wil ervaren in het fysieke (of in het stoffelijke). Het wil zich uitbreiden, uitdijen, voortgaan.
‘Jij moogt hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen…….’
Kinderen worden door jou heen geboren en je hebt de zorg voor hun welzijn toevertrouwd gekregen. Je dient te zorgen dat ze warm en veilig zijn en zich geliefd en gezien weten. Je mag ze niet tot een kopie van jezelf willen maken of in hen projecteren wat je zelf tekort bent gekomen in je leven of van hen verwachten aan jouw behoeften te voldoen.
Kinderen opvoeden is een van de meest toegewijde levenstaken die je op je kunt nemen. Zij zijn jouw plicht. Ze zijn van je afhankelijk en tegelijkertijd dienen ze tot onafhankelijke wezens op te groeien. Helaas zijn er nog te veel ouders die zich van deze taak onvoldoende bewust zijn, het (te) licht opvatten of deze taak verwaarlozen.
‘Je moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken.’
Onze kinderen staan altijd op onze schouders. Op hun eigen wijze kunnen ze verder komen in het leven dan wij. Als het goed is in de tijd, maar ook in hun ontwikkeling op persoonlijk, emotioneel en spiritueel vlak. Dat kan vreemd lijken wanneer je je dat realiseert. Maar kijk maar naar je eigen kind-zijn ten aanzien van jouw ouders. Ben je dan niet verder gekomen, alleen al door voortgedreven te worden door de tijd met daarin nieuwe ontwikkelingen en voortschrijdende inzichten? Zo is het voor onze kinderen ook.
‘Jullie bent de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.’
Je was ooit zelf een pijl, nu ben je (ook) een boog. Onze kinderen trekken eigen sporen in hun tijd van leven hier op aarde. Zij hebben hun eigen zielsopdracht en taken te doen. Als ouder ben je als een boog die dienstbaar is en de pijl zo gericht mogelijk wil wegschieten. Jij bent de perfecte boog voor deze pijl(en). Deze kinderen zijn niet voor niets door JOU hier gekomen. Niet jij bent hier de boogschutter, maar het is het Levend Bewustzijn dat doel ziet en daartoe jou - de boog dus - doet buigen en de pijlen richt. Dit vraagt om groot vertrouwen en overgave van ons als ouders.
[1] Citaten in dit artikel van Kahlil Gibran komen uit De Profeet, (1929/1976), vertaling Carolus Verhulst, uitgeverij: MIRANANDA, Wassenaar
Dit artikel is gepubliceerd op Online Magazine Nieuwetijdskind