De levenswijsheden van Kahlil Gibran: Over de liefde
Kahlil Gibran was een Libanese dichter en schilder die leefde tussen 1883 en 1931. Zijn meest bekende werk is het boekje ‘De profeet’ (uit 1923) waarin hij tal van levenswijsheden heeft opgetekend. De levenswijsheden in dit boekje hebben al jaren miljoenen mensen geraakt en geïnspireerd in hun spirituele zoektocht. In een reeks artikelen wil ik een aantal wijsheden van Kahlil Gibran in eigen woorden weergeven. Ik hoop dat op deze manier een nieuwe groep lezers de weg naar zijn geschriften vindt. In dit artikel gaat het over de liefde.
‘Wanneer de liefde wenkt, volgt haar, al zijn haar wegen zwaar en steil. En zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan, al zou het zwaard, verborgen in haar veren, je verwonden.’[1]
Er was een tijd, jaren geleden, dat ik deze zin niet kon lezen zonder dat tranen mijn ogen vertroebelden. Iedereen die weleens diepe liefde heeft ervaren weet dat de pijn van verlies evenredig groot is aan de diepte van de liefde. De euforie van de ontmoeting en het hart dat opent nodigt tegelijkertijd levenslessen uit om hun intrede te doen. Liefde houdt je een spiegel voor en wat je ziet is niet alleen fijn.
In deze tijd waarin veel mensen het gevoel hebben dat ze zielenliefdes tegenkomen gaan deze ontmoetingen vaak ook gepaard met pijn, afwijzing, het omhoog komen van oude trauma’s en teleurstellingen waarvan je al dacht dat je er ‘klaar’ mee was.
Ik schreef al eens (link) eerder dat deze ontmoetingen soms hele andere bedoelingen hebben. De aansporing is om je (toch weer) vol overgave aan de liefde te geven ook al loop je kans jezelf te verwonden.
‘Want zo de liefde je kroont, zij kruist je ook’
Het heeft in mijn leven heel wat jaren geduurd om te ontdekken dat liefde bestaat uit pieken en dalen en dat deze elkaar organisch afwisselen en dat dit een natuurlijk proces is.
Zo ken ik liefde met diepere dalen dan pieken waarin meer strijd was dan harmonie en het met de tijd dus steeds meer bergafwaarts ging. Ik ken liefde die in de loop van de tijd afvlakte tot een weids landschap dat mij in eerste instantie bekoorde maar op den duur minder stimuleerde.
Het is een ware zoektocht naar wat liefde voor ieder van ons betekent.
Intens liefhebben is een levendig proces waarin een mengeling van tegenstrijdigheden allemaal een plaats dienen te hebben, zoals herkenning en vervreemding, verbinding en jaloezie, harmonie en strijd. De liefde is er niet alleen voor de lol en de romantiek maar dient vooral je innerlijke groei. En groeien gaat met vallen en opstaan, met horten en stoten, met bloed, zweet en tranen van zowel geluk als verdriet.
‘Maar zo je in je angst alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou, dan deed je beter je naaktheid te bedekken en van liefde’s dorsvloer weg te gaan’.
De liefde is bedoeld om het diepste van jezelf, het meest verborgen kamertje in je hart te ontdekken en te ontsluiten zodat jij volledig deelneemt aan de diepgang van het leven, zodat jij het leven bent.
Leven in liefde is een leven waarin het niet alleen en voortdurend lente en zomer is, ook de mistroostigheid van de herfst en de kou van de winter horen daarbij en hebben eigen waarden. Leven in liefde is álle seizoenen accepteren en doorleven. Zo alleen kun je voelen wat echte vreugde is en wat echte pijn is.
Na teleurstelling en pijn in de liefde is het voor veel mensen moeilijk om weer vol overgave zich aan liefde over te geven. De angst voor pijn en opnieuw teleurstelling zorgt er echter juist voor dat leven in liefde steeds moeilijker wordt.
‘De liefde zoekt alleen zichzelf te vervullen’
Echte liefde is onvoorwaardelijk, universeel en neemt niets en niemand in bezit. Hier wordt door vele spirituele leraren over geschreven. En het is moeilijk te verstaan. Liefhebben zonder voorwaarden van de mensen om je heen is al een hele kluif laat staan voor mensen die verder van je af staan.
Dit betekent niet hetzelfde als dat je alles maar goed moet vinden. Een leraar vertelde mij eens dat echte liefde onvoorwaardelijk is, maar de vorm niet. Een vorm, zoals een relatie, een vriendschap of familieband, heeft contouren en grenzen, anders was er gaan vorm. Dat geeft je ook structuur en veiligheid.
Ik denk dan vaak aan liefde als aan een rivier, ik woon er vlakbij eentje en het is een geweldige spiegel voor me. Als er geen dijken zouden zijn stroomt het water alle kanten op, vormloos en ongericht. Dijken geven begrenzing en geeft het water tevens diepte en bedding. Daarin dient het vrij te stromen zonder dat wij het gaan sturen. Je ziet in gebieden waar grote overstromingen voorkomen en waar de mens ooit deze stroomrichting heeft gedwongen naar zijn hand, dat het water de oude oorspronkelijke stroming weer opzoekt.
Liefde kun je zien als een voortdurende stroom waarvan jij niet de loop bepaalt maar andersom. Dat is voor bijna ieder van ons een hele moeilijke opgave. Onze liefde wordt over het algemeen beperkt en gestuurd door voorwaarden en is heel persoonsgebonden. Onze liefde verpakken we graag in een of meerdere één –op-één relaties die we verbinden met geschreven en ongeschreven regels. Omdat het zo hoort of vanuit onze beperkte opvattingen over wat liefde wel en niet mag zijn.
Kahlil Gibran nodigt ons uit om te leren liefde te ervaren als een pure krachtstroom die jou gegeven is en niet als iets waarover jij kunt beschikken als was het jouw eigendom.
[1] Citaten in dit artikel van Kahlil Gibran komen uit De Profeet, (1929/1976), vertaling Carolus Verhulst, uitgeverij: MIRANANDA, Wassenaar
Dit artikel is gepubliceerd op Online Magazine Nieuwetijdskind